Un repetido lugar común  chama a Ourense polas súas glorias culturais pasadas, a Atenas de Galicia. Pode que merecera esa comparanza en tempos dos NÓS, pero hoxe sería máis axeitado e xusto chamala, a Apenas de Galicia. Abondan as razóns. No  Ourense de hoxe, apenas hai traballo, apenas hai inversións, apenas hai industrias, apenas hai mocidade, apenas hai comercio, apenas hai turismo, apenas hai líderes, apenas hai nacementos e en fin, apenas hai futuro.

  George Bernard Shaw, un dos irlandeses premios Nobel de literatura e de sona acreditada polo súa retranca espelida, dixo unha vez que, o baile era a expresión vertical dun desexo horizontal lexitimado pola música. No seu vals-fado, Valsa das Paixoes, Marco Rodrigues e Mafalda Arnauth teñen unha idea menos erótica e máis espiritual: Dançar e chamar corpo ao pensamento. Os portugueses son así. Non todos os bailes, coido eu, acaen coa idea de Shaw.

  Hai dúas máximas aniquiladoras, escribe George Steiner a propósito da envexa que ás  veces apodrece (tamén) a amizade entre artistas e escritores: «Nas desgrazas dun amigo hai algo que non nos desagrada»;  «Non basta con triunfar, hai que ver fracasar a outros, preferentemente a un amigo». Steiner engade: Que negue estas desagradables verdades quen se atreva. Non sería difícil levar estas máximas a outras relacións se un se permite a si mesmo este tipo

  Pouco despois de que en 1989 os musulmáns da cidade inglesa de Bradford queimaran os Versículos Satánicos de Salman Rusdhie, aquel vello arroutado e fanático que foi Jomeini, proclamou unha fatwa que condeaba á morte a Rusdhie e a todo aquel  que estivera relacionado coa publicación do libro. V.S. Naipaul, falecido hai pouco, un hindú nacido na illa de Trinidade que sería despois Premio Nobel de literatura, dixo daquela, hai que supoñer que ironicamente,

  Las órdenes son concisas y breves, dice Demetrio en su libro Sobre el Estilo; las súplicas y lamentaciones,  prolijas, añade.  Pero Marco Aurelio recuerda la súplica de los atenienses: Envíanos, amado Zeus, la lluvia sobre nuestros campos y llanuras. A Marco Aurelio le parecía que, “o no hay que rezar o hay que hacerlo como los atenienses, con sencillez y espontáneamente. No sé si la traducción es fiel al griego original en el que

  Moitos xornalistas dos que hoxe ateigan os parladoiros  de radios e televisións, cumpriría que seguiran as razóns invocadas por Heródoto na primeira páxina da súa Historia: No que segue, Heródoto de Halicarnaso, expón o resultado das súas investigacións, para evitar que co tempo se esqueza o acontecido entre os homes e así, que as fazañas grandes e admirables, realizadas en parte polos gregos, en parte polos bárbaros, queden sen a súa fama… pero ante

  En El Criticón, di Baltasar Gracián: Son tontos todos os que o parecen e a metade dos que non o parecen. Non sei se pecou de sobexo ou de cativeza. Pode que en 1650 as cousas foran doutro xeito pero hoxe  unha ollada aos programas de televisión, sexan de laretas sen vergoña nin pudor, sexan os parladoiros políticos ou os «teóricos» do andazo do virus que nos atinxe, fainos pensar que Gracián foi moi

“Abril será peor que marzo” avisa el presidente Feijóo. Es como si evocara los famosos primeros versos de La tierra Baldía de Elliot: “Abril es el mes más cruel: engendra lilas de la tierra muerta”.  No creo que Feijóo pensase en Elliot al advertirnos de este abril que intuye cruel, pero… ¿quién sabe?. No es un poema fácil. Las referencias culturales están apenas aludidas y son tan numerosas como las interpretaciones de este texto enigmático

INGLATERRA- ESPAÑA En certo modo di George Steiner, o pequeno Canal da Mancha é máis ancho que o Océano Pacífico. Non lle faltan razóns. Lémbrese aquel titular do Times cando un furacán cortou o tráfico marítimo no Canal: O continente illado. Moito do que acontece hoxe co Brexit ten que ver, polo que se sabe, con ese especial feitío de carácter que seica é propio das xentes que viven nunha illa como a Gran Bretaña

Non é o verán o tempo no que me achegue máis aos libros como semella que é costume. O ler, é no meu caso algo que non ten horas nin estacións axeitadas senón algo cotián. No feixe de libros que leo saltando entre eles segundo me pete ou conveña atopei estes días unha cita coincidente en dous escritores que adoito reler, Pascal Quignard e Kapuscinski . Os dous lembran a historia de Hu-Yo tal como