Un dos pequenos praceres que sempre busco na prensa é a lectura daqueles articulistas que son do meu agrado polo que contan e por como o contan, e máis cando poñen en cuestión as miñas ideas con bos e poderosos argumentos. Dos galegos que escribiron en castelán nos xornais, o meu favorito foi e aínda é Cunqueiro, un clásico que non deixo de reler a miúdo e que continua marabillándome e roubándome sorrisos.

    Remexendo na casa en vellos papeis, atopei unas notas que recompilei a comezos dos anos noventa a xeito de receitario a seguir para intentar achegarme a iso que desde os escritores da antigüidade grecolatina coñecemos como a boa vida e que nada ten que ver co negocio da autoaxuda e demais psicoloxías baratas que inzan no mundo editorial, nos medios e nas redes nas últimas décadas. Curiosamente, da boa vida falan dous libros

    «Jamás he visto tanta soledad, tanta tristeza, un cielo más pálido […] Santiago no es ciudad; es un sepulcro», así lle contaba, por carta, Rosalía de Castro a Murguía, a impresión que lle produciu Compostela nada máis chegar de viaxe desde Madrid en decembro de 1861. Semella que a escritora non cambiou a súa percepción sobre a cidade co paso do tempo, polo menos se facemos caso a un dos poemas do seu

    Reapareceu de novo abril, pasou fugaz e xa está entre nós maio florido, «cuando hace la calor […] cuando los enamorados van a servir al amor», como rezaba o anónimo e fermoso Romance del prisionero do Romancero viejo, cantado por Chicho Sánchez Ferlosio e Amancio Prado e que tan apropiado resulta para tempos de confinamento. Tamén era por maio cando o meu señor don Álvaro Cunqueiro lía as Crónicas de Froissart en cabais

  Ler os xornais á primeira hora do día -enténdase, cando consigo erguerme da cama- é un vicio que adquirín na mocidade e que continuo practicando camiño de converterme en aposentado e a pesar da crecente sensación que teño, sobre todo cando consulto os diarios dixitais, de entrar nun deses comercios chineses onde venden de todo e nos que dificilmente consigo orientarme. As veces penso que a inflación desmesurada de información maioritariamente repetitiva, de pouca

  Conducía o coche coa tranquilidade, a seguridade e a lixeireza coas que montaban a cabalo os guerreiros comanches naquela escena de Centauros do deserto na que Etham e Martin os descubrían ao amencer, no horizonte, cabalgando devagar en fila india. Esas mañas súas eran constantes, tanto se ía a catro como se aceleraba a tropecentos. Cousas da xenética (seu pai era un magnífico condutor) e dunha aprendizaxe temperá, aínda que non se pode descartar

    En setembro de 1986, cando abriu a Bodeguilla en San Roque, aínda vivía no barrio. De feito, desde que cheguei a Compostela, en xaneiro de 1974, e ata 1987, a miña vida discorreu na mazá de casas que limitan as rúas de Loureiros, Hospitalillo, San Roque e a pequerrecha Praza das Penas. Lembro que, polo menos ata os oitenta, as xentes do barrio paseaban as mañás en bata de casa e zapatillas, e

A urxencia de recuperar a admiración (unha pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo)*   A primeira e única vez que escribín sobre Isaac Díaz Pardo foi no inverno de 2007-2008, cando as obras da Cidade da Cultura aínda estaban sen rematar e o Instituto Galego de Información (IGI), a última factoría cultural do Grupo Sargadelos creada por Isaac, estaba en transo de desaparición. Volvo a facelo agora, por invitación das xentes de Alento Esbravexo, cando

    Pasou fugaz o verán e xa non son máis que recordos o ritmo das ondas na praia, a brisa quente da area, o brillo da prata no mar e os corpiños xeitosos, como cantaba na miña adolescencia o Andrés do Barro. Ás portas do inverno, o panorama está nubrado, moi nubrado. Chegan as chuvias da man dun tren de borrascas e, con elas, xa está en boca de todos o chamado mal tempo.

    Cando en 1927, Otero Pedrayo, Risco e Ben-Cho-Shey, amigos e irmáns no ideal galeguista, decidiron peregrinar a pé dende Ourense ata o Santo André de Teixido, no cabo do mundo, as xentes estaban acostumadas ao moito pasear e camiñar e mesmo comezaban a popularizarse o excursionismo e o deporte, pero peregrinar só se peregrinaba, e pouco, a Santiago de Compostela. Mais a viaxe dos tres escritores ourensáns, que logo narrou Otero no libro