(Sin título) «-Santiago no es una ciudad; es un sepulcro». Me decías que nadie había definido mejor la esencia de la ciudad que la joven Rosalía en aquella carta que escribió, en diciembre de 1861, recién llegada de Madrid, a su esposo Manuel Murguía, y me lo decías mirándome fijamente con aquellos ojitos entreabiertos y tristes y a continuación te perdías en una de tus disquisiciones preferidas, sobre cómo es posible descubrir qué es una

Coincido hoxe pola mañá nunha librería da cidade cun amigo, profesor universitario e un dos mellores especialistas en ciencia política de España (si, España; non Estado Español). A conversa deriva á investigación histórica, aos anos dedicados a estudar distintos temas históricos do país con cativos resultados a hora de incidir na visión da Historia de Galicia hexémonica hoxe en día, polo menos entre as elites culturais nacionalistas. Fálame da súa investigación pioneira sobre o rexionalismo

Ignoro por qué escribo, por qué hablo, por qué intento comunicarme con mis semejantes cuando sé que habito en una Babel en la que nadie –y me incluyo- quiere escuchar nada de nada, salvo su propia voz que cada vez grita más fuerte: “-Cállate y hazme caso a mí y sólo a mí”. Patrick Leigh Fermor, una especie de aventurero y vividor inglés, un pies ligeros que en 1933, a los 18 años, caminó desde

Teatralidade   Os humanos tendemos excesivamente á teatralidade, que a pesar de que o pareza non ten nada que ver co teatro, co bo teatro. Incluso na hora da morte, creo que representamos. E teño as miñas dúbidas que non o fagamos aínda cando estamos demenciados. Nada estraño. Somo seres de cultura. Uns bichos con un cerebro moi desenvolvido e sabedores da nosa condición de mortais. Teño para min que son as persoas con carácter

Semella que xa pasou o barullo mediático que se organizou coa morte de Adolfo Suárez, o gran traidor ao réxime franquista. Non lle faltaba razón ao que fora líder da extrema dereita española, Blas Piñar, cando a comezos deste milenio acusaba a Suárez nun amplo artigo en Alerta Digital de ser un dos franquistas responsables da voadura controlada da Ditadura. Ninguén podía agardar o que fixo aquel home que exercera diversos cargos no Réxime e

Onte pola noitiña, cando fun mercar tabaco ao estanco do barrio, a dependenta contoume que sobre as dúas da tarde un tipo, coa cara cuberta cun pano palestino, atracara o establecemento e golpeara cun bate á encargada. Neses típicos e tópicos díxomedíxome que producen este tipo de sucesos contoume que ao parecer o rapaz era un drogadicto ao que só lle quedaban uns meses de vida e que non tiña nada que perder e que

Fai tempo que andamos un tanto toliños co das novas tecnoloxías aplicadas ao ensino. Semella que explicar un tema coa axuda do power point ou empregar internet na aula son prácticas cada vez máis frecuentes. Pola contra, asuntos de importancia na aprendizaxe como o do emprego da memoria, a comprensión lectora, o saber falar e escribir correctamente ou diferenciar entre información e coñecemento, moito me temo que se estean deixando de lado. Dalgunhas destas cousas

No mundo de hoxe, no que a cultura pouco máis é que espectáculo, non resulta raro que incluso os actos institucionais se adornen con presentadora, audiovisuais e música culta. Así sucedeu no que tivo lugar o pasado venres no Parlamento, organizado polo Consello da Cultura Galega e a Fundación Castelao co gallo do 70 aniversario da publicación da primeira edición do Sempre en Galiza: unha xornalista foi a encargada de conducir a sesión e entre

Para Lamas y Chesi, a los que gustan tanto los libros que incluso los escriben.   Uno de los relatos más sugerentes que he leído en los últimos años sobre el amor a los libros y a la literatura lleva el mismo título de este artículo y fue publicado en España, en 2005, por Abada Editores. El relato había visto la luz por primera vez en Basilea, en 1943, en la “Serie Europea” de la

Os xornais dixitais tenden a ser como un centro comercial –aínda que ben pensado e dada a súa decrecente calidade, mellor sería comparalos cun bazar chino-, sobre todo nas páxinas de cultura, nas que cabe todo: literatura, ensaio, filosofía, ciencia (certo que esta abonda máis na sección de sociedade), historia, arte, música, teatro, cine, danza, televisión, industria cultural, pero tamén touros, gastronomía, moda e ata blogs erótico festivos. Non entra o máximo expoñente da cultura