Vivir es laberinro. Eso se aprende. —Eloy Sánchez Rosillo—   23 de xullo 2014   «No hay nada más importante que el amor en esta vida…» «¡Después de los hijos! ¡Después de los hijos!» –pronunciou as últimas frases, aclaratorias, cando abandonaba medio peneque a terraza do bar do barrio onde compartía mesa con dous prexudicados pola crise económica e a debacle do bipartito. Non sei por que me veu á cabeza un episodio

    Do cansazo   Ademais dos «cansazos temibles», Peter Handke tamén falaba no seu pequeño ensaio sobre o tema —Ensaio sobre o cansazo. Madrid: Alianza Editorial, 1992— dos bos e fermosos cansanzos, como o que afecta a un grupo de traballadores manuais despois de rematar a súa tarefa e que provoca entre eles unha alegría efémera e fraternal. Este cansanzo era o que gozabamos ás veces o grupo de amigos que alá polos anos

    Volvemos á vila nun día asollado de finais de marzo. Aínda que sopraba un aire lene sen a calidez do que acostuma facer alí nos bos días de primavera, puidemos gozar dunha agradábel comida baixo os soportais da Praza da Madalena. Estabamos os amigos de antano: algúns dos que marchamos ou fuximos fai moitos anos do lugar e os que quedaron, e no silencio e na sombra os que xa só seguen vivindo

    Dun libro de Anne Applebaum (Entre Este y Oeste. Un viaje por las fronteras de Europa, publicado orixinalmente en 1994 e reeditado en España, por Debate, en 2023), tiro a diferencia que fai un dos interlocutores da escritora estadounidense, un alemán renegado de Baviera e cidadán de Odesa, entre cidades abertas, aquelas que aínda poden converterse en calquera cousa, como a ucraína coñecida como «a Perla do Mar Negro», e cidades pechadas, as que

    [Publiquei este texto fai algo máis de nove anos. Creo que segue tendo vixencia]   A pregunta do título deixábaa no aire, onte sábado [15/11/2014], Arcadi Espada nun artigo en El Mundo no que informaba sobre un episodio da guerra civil do que lle falou o escritor José Jiménez Lozano: unha instrución pastoral publicada en abril de 1939, recen rematada a guerra, polo bispo de Ávila, na que pedía aos sacerdotes da diocese

    Medos. A cantidade de ficcións distópicas e catastróficas na literatura, e moito máis no cine e nas series (xa constitúen un xénero), non deixa de crecer desde fai anos. Os medios informativos e as redes dixitais xa fai que se converteron nos grandes mensaxeiros do medo, en propagandistas, moitas veces, de temores falsos, os inducidos polas crenzas e non pola información veraz sobre a realidade, que, en canto son vividos como reais, dan

  [O meu adeus a un ano de congresos, exposicións e publicacións: o artigo apareceu no último número de Tempos Novos, deste novembro de 2023]   A falta de valorar as achegas que se fagan co gallo do centenario, pouco máis sabemos do Seminario de Estudos Galegos (en adiante, SEG ou Seminario) que o resultado da investigación que fixen no seu día, por encargo de Isaac Díaz Pardo, nos fondos da institución que garda o

    O ilustrado e liberal ferrolán don José Alonso López y Nobal (1763-1824) deixou escrito nas súas Consideraciones generales (1820) que unha cousa era ver e outra moi distinta mirar con coñecemento. Lembro a un veciño de Ribadavia, que consideraba as vellas murallas da vila como un estorbo, como quedou pampo diante da fachada do Obradoiro da catedral compostelá e só acertou a exclamar: «canto traballo hai aquí!».   Cando se trasladou a vivir

    Todo es de color -Lole y Manuel-   Son de primavera e verán, dúas estacións que, sen desprezar as outras, creo lles gustan especialmente a todas elas. Será cousa da luz, que a partir da Epifanía crecen os días e van abrindo os ollos á vida, que en abril e maio renace de novo con todo o seu esplendor nos verdes campos salpicados de amarelo e vermello por margaridas e mapoulas. Será que

Notas dominicais   Non me desgusta a expresión «estoy rayada» -en galego, estou amolada, amocada, enfastiada, xiringada?-, para definir a sensación de fastío que a todos nos pode afectar en calquera ocasión. Pero tampouco está nada mal a que encabezaba a carta dunha amiga do escritor José-Miguel Ullán: «Tengo la tarde tan tonta y retorcida…». Unha frase que define boa parte das miñas tardes de domingos e festivos, pasadas e presentes.   Agora que entramos