Do cansazo   Ademais dos «cansazos temibles», Peter Handke tamén falaba no seu pequeño ensaio sobre o tema —Ensaio sobre o cansazo. Madrid: Alianza Editorial, 1992— dos bos e fermosos cansanzos, como o que afecta a un grupo de traballadores manuais despois de rematar a súa tarefa e que provoca entre eles unha alegría efémera e fraternal. Este cansanzo era o que gozabamos ás veces o grupo de amigos que alá polos anos

    Volvemos á vila nun día asollado de finais de marzo. Aínda que sopraba un aire lene sen a calidez do que acostuma facer alí nos bos días de primavera, puidemos gozar dunha agradábel comida baixo os soportais da Praza da Madalena. Estabamos os amigos de antano: algúns dos que marchamos ou fuximos fai moitos anos do lugar e os que quedaron, e no silencio e na sombra os que xa só seguen vivindo

    Dun libro de Anne Applebaum (Entre Este y Oeste. Un viaje por las fronteras de Europa, publicado orixinalmente en 1994 e reeditado en España, por Debate, en 2023), tiro a diferencia que fai un dos interlocutores da escritora estadounidense, un alemán renegado de Baviera e cidadán de Odesa, entre cidades abertas, aquelas que aínda poden converterse en calquera cousa, como a ucraína coñecida como «a Perla do Mar Negro», e cidades pechadas, as que

    [Publiquei este texto fai algo máis de nove anos. Creo que segue tendo vixencia]   A pregunta do título deixábaa no aire, onte sábado [15/11/2014], Arcadi Espada nun artigo en El Mundo no que informaba sobre un episodio da guerra civil do que lle falou o escritor José Jiménez Lozano: unha instrución pastoral publicada en abril de 1939, recen rematada a guerra, polo bispo de Ávila, na que pedía aos sacerdotes da diocese

    Medos. A cantidade de ficcións distópicas e catastróficas na literatura, e moito máis no cine e nas series (xa constitúen un xénero), non deixa de crecer desde fai anos. Os medios informativos e as redes dixitais xa fai que se converteron nos grandes mensaxeiros do medo, en propagandistas, moitas veces, de temores falsos, os inducidos polas crenzas e non pola información veraz sobre a realidade, que, en canto son vividos como reais, dan

  [O meu adeus a un ano de congresos, exposicións e publicacións: o artigo apareceu no último número de Tempos Novos, deste novembro de 2023]   A falta de valorar as achegas que se fagan co gallo do centenario, pouco máis sabemos do Seminario de Estudos Galegos (en adiante, SEG ou Seminario) que o resultado da investigación que fixen no seu día, por encargo de Isaac Díaz Pardo, nos fondos da institución que garda o

    O ilustrado e liberal ferrolán don José Alonso López y Nobal (1763-1824) deixou escrito nas súas Consideraciones generales (1820) que unha cousa era ver e outra moi distinta mirar con coñecemento. Lembro a un veciño de Ribadavia, que consideraba as vellas murallas da vila como un estorbo, como quedou pampo diante da fachada do Obradoiro da catedral compostelá e só acertou a exclamar: «canto traballo hai aquí!».   Cando se trasladou a vivir

    Todo es de color -Lole y Manuel-   Son de primavera e verán, dúas estacións que, sen desprezar as outras, creo lles gustan especialmente a todas elas. Será cousa da luz, que a partir da Epifanía crecen os días e van abrindo os ollos á vida, que en abril e maio renace de novo con todo o seu esplendor nos verdes campos salpicados de amarelo e vermello por margaridas e mapoulas. Será que

Notas dominicais   Non me desgusta a expresión «estoy rayada» -en galego, estou amolada, amocada, enfastiada, xiringada?-, para definir a sensación de fastío que a todos nos pode afectar en calquera ocasión. Pero tampouco está nada mal a que encabezaba a carta dunha amiga do escritor José-Miguel Ullán: «Tengo la tarde tan tonta y retorcida…». Unha frase que define boa parte das miñas tardes de domingos e festivos, pasadas e presentes.   Agora que entramos

    Meu abril chegou arrastrando carga pesada de marzo. A finais do mes pasado falecía o músico e artista plástico Nito Contreras, o Nitolo da mocidade na vila, un home que recordo dono dunha vontade e alegría contaxiosas, polo menos nos anos que mantiven trato con el, os últimos do franquismo e os primeiros do que logo chamariamos Transición, un tempo dun sen vivir político cotiá que non rematou ata a vitoria socialista do