A min chámame a atención que na rúa do Progreso estean o pazo da Deputación e o Bispado. E Correos. E As Burgas. E a gasolineira do Peres Rumbao. E un chino. E Facenda da Xunta de Galicia. E algún banco. E a Radio Televisión Española. E a sede do Partido Popular. E a Audiencia Provincial. Non parece que esta rúa do Progreso progrese moito. Este progreso cara onde vai? Vai cara o río Miño que vai dar no mar que é o morrer, ou vai cara a avenida de Zamora e cara o Deserto dos Tártaros? Ninguén mo sabe dicir. Cal será a nosa dirección. Na rúa do Progreso sería mellor que camiñasemos cara atrás, para acompasarnos co seu tempo ideal. Ó mellor volveriamos a levantar o chapeu pra saudar ós nosos conveciños. Tamén poidera ser que o progreso estivera fóra, sobre o asfalto, e que dentro das casas se tivese detido un tempo que xa non é de hoxe, nin de onte, nin de xamais; ou que é o de sempre, porque Heráclito tiña razón, polos nosos nocelos a mesma auga do Barbaña discorre, mais non a volveremos beber. No queremos volver bebela. E non lle deamos máis voltas. Ou deámoslle unha volta pola Alameda, para orearnos de tanto aire pechado. A.C, aire pechado; W.C, auga pechada. Estou intentando falar doutra maneira, mais actual, mais contemporánea, mais snob. O progreso en Ourense non pasa de ser o nome dunha rúa, e xa me dirán vostedes. Insisto, son un pouco prosmeiro, progresamos cara atrás. Ou o que é o mesmo, regresamos. Nesta longa rúa non hai cortesía, non hai condescendencia, non hai amabilidade. O mesmo que nas outras. É unha longa rúa de pedra. Hai edificios anciáns e fermosos , que xa non se teñen en pé; e outros feos e novos que reflexan fachenda inmerecida, xorda por tanto balbordo. Falta importar os taxis marelos de Nova York para que esta rúa colla algo de cor e de moderno jazz/son. Tamén poderiamos importar Times Square,  babélico recuncho no que celebrar o próximo aninovo. Quizais así xa non habería que cruzar o Atlántico  embarcados no peirao do Progreso para consultar ós asesores do señor Trump e que nos digan como temos que facer para nos facer inda máis catetos do que xa somos; para que nos digan  de onde non vimos, quen non somos e a onde temos que irnos tomar por saco. Para que nos digan onde se colle o tren do pasado ou en que parada se colle o tranvía da línea 11 que vai dar o cemiterio de Santa Mariña: todo iso que xa sabiamos dende hai tanto tempo, e que parece que queremos esquecer.