Reapareceu de novo abril, pasou fugaz e xa está entre nós maio florido, «cuando hace la calor […] cuando los enamorados van a servir al amor», como rezaba o anónimo e fermoso Romance del prisionero do Romancero viejo, cantado por Chicho Sánchez Ferlosio e Amancio Prado e que tan apropiado resulta para tempos de confinamento. Tamén era por maio cando o meu señor don Álvaro Cunqueiro lía as Crónicas de Froissart en cabais sestas. Certo que por aquí non vai calor e descoñezo se os namorados aínda serven ao amor ou invocan a Afrodita para que lles acuda e sexa a súa aliada nesa vella, pracenteira e cruel contenda que protagonizan os amantes. Creo que a sesta segue tendo predicamento, pero dubido que o teñan as crónicas medievais de Froissart, que nestes tempos acelerados os lectores se deixen levar pola maxia do relato e gocen da compaña do dicir saboroso e novelesco do cronista francés. Por certo, hai tradución ao galego, dos episodios que transcorren en Galicia, da autoría de Paulo Nogueira Santiago, na editorial noiesa Toxosoutos.
A verdade é que neste maio aínda vivimos presos da incerteza sobre a saída da pandemia e das consecuencias económicas, sociais e políticas que conleva. Son moitas as persoas que acumulan canseira ao ter que enfrontarse día a día ás medidas de seguridade e á presión nos seus traballos, á enfermidade e á morte dos seres queridos ou á soidade e falta de contacto con familiares, amizades, veciños e coñecidos. Tampouco resulta fácil de levar o bombardeo informativo diario sobre o tema, nin as ocorrencias sobre futuribles que van desde as reiteradas utopías dos que predican o final do Sistema e o nacemento dunha nova Era ata o “realismo” un tanto papón dos que se conforman con que lles limpen as beirarrúas e lles deixen tomar unas cañas. Pandemia á parte, a min este maio pilloume recen aposentado e tan descolocado como no maio pasado: cheo de dúbidas e incertezas, inimigo de min mesmo e cada vez máis desafecto dos nosos e dos bos de calquera tribo. Nin me queixo nin me sinto orgulloso. Polo demais, continuo estrañando aos amigos e familiares que xa non están (querida e entrañable Concha que nos deixaches este inverno) e gozando da compaña dos que quedan, imaxinando eses mundos raros que descubro algunhas veces, poucas e fuxidías, no fondo de pupilas tan vivas como cálidas e riseiras, e agardando polo inesperado da man dun vento fresco de primavera. Nun terreo máis prosaico, intento deixar un chisco de lado o alude informativo dos medios de comunicación, tomando en serio o que dixo o señor de Mondoñedo nunha entrevista, en 1980!: «La mente humana y el corazón no parecen estar preparados para esta enorme cantidad, para esta avalancha de noticias».
Alfonso Mato