Conducía o coche coa tranquilidade, a seguridade e a lixeireza coas que montaban a cabalo os guerreiros comanches naquela escena de Centauros do deserto na que Etham e Martin os descubrían ao amencer, no horizonte, cabalgando devagar en fila india. Esas mañas súas eran constantes, tanto se ía a catro como se aceleraba a tropecentos. Cousas da xenética (seu pai era un magnífico condutor) e dunha aprendizaxe temperá, aínda que non se pode descartar a influencia de pasar a infancia nunha terra de tratantes de gando e cabaleiros fachendosos. Lembro que aquela tarde de verán, cando me recolleu, levaba un Sinca mil amarelo berrón tuneado tipo rally, coas rodas inclinadas e volante deportivo (creo que chegou a correr nun par de competicións locais antes de que o seu pai lle desmantelara os adobíos ao coche). Por entón, comezaba a instalarse un chisco de colorido no hexemónico panorama en branco e negro e albiscábase unha ruptura co universo dos maiores. Parte da mocidade da vila era adicta a aquela moda mistura de ye-yé e hippy do momento (roupa de cores, cinguida, pantalóns con algo de campá e mini e maxi saias) e gastaba o seu tempo na terraza da cafetería do centro coa banda sonora do pop español e estranxeiro máis comercial da época e con brincadeiras tipo «haiche moito maricón de playa» ou «moito moito ye-yé que usa gafas de sol», que nos oitenta reciclarían con toque artístico, en senllas cancións, Siniestro Total e Os Resentidos.
Do paseo no Sinca mil aquela tarde non gardo máis cunha imaxe: cando M quitou do peto do pantalón un suxeitador e colgouno do espello retrovisor do coche, mentres sorría entre chulo e pillabán, orgulloso de exhibir a proba da conquista dunha rapaciña da vila tan simpática como atractiva. O asunto non foi a maiores e M rematou casando coa súa primeira e única moza, a que coñeceu no colexio. Acostuma pasar. É máis cómodo aparcar no coñecido que andar á deriva «y llamar vida a lo que sabe a muerte» (Ida Vitale). O meu querido M finou moi novo e de repente, un día de xullo no que eu asistía ao mediocre macroconcerto dos Mil Anos organizado polo Xacobeo 93. Os recordos espertaron na miña cabeza cando fai uns días conducía pola cidade deserta e silenciosa e imaxinaba futuros distópicos. Viñeron a min ao fixarme na máscara FPP2 colgada na viseira do parasol do meu coche… Eros e Tánatos, pensei… Unha analoxía tópica e fácil. Simplemente cousa do tempo, do tempo que pasa e sopra enfurecido. Borges escribiu: «El tiempo es un tigre que nos devora, pero nosotros somos el tigre». Brassens cantou, en As lilas: «Pobre amor, terma ben do temón / que vai pasar o tempo / e o tempo é un bárbaro / do xénero de Atila». Ida Vitale, no seu poema Cultura del palimpsesto, advertiu: «Cuidado: / no se pierde sin castigo el pasado, / no se pisa en el aire».