Hai días en que, logo de moito enredar aquí e acolá, un remata acolléndose a aqueles versos do soneto “Reconocimiento de la vanidad del mundo”, do militar e poeta renacentista Francisco de Aldana: «En fin, en fin, tras tanto andar muriendo, / tras tanto variar vida y destino, / tras tanto, de uno en otro desatino, / pensar todo apretar, nada cogiendo…».

Ese disfrace que algúns levamos por riba e que tan ben describía nun artigo Manuel Jabois: «Lo veo en los demás y me lo veo a mí mismo: la soberbia, la entereza fingida, a veces el ego, que no es más que una montaña de inseguridades, de fragilidades y de palparse las rodillas antes de echarse a llorar solo».

Non deixa de ser un tanto esaxerado que digan de Emily Carroll, a autora de cómics canadense, e do seu libro Cruzando o bosque, que é unha sorte de Patricia Highsmith reescribindo os contos clásicos para nenos… Si recoñezo que foi un pracer descubrir que unha autora moza volva falar do misterio e do terror do bosque, agora que apenas hai bosques, polo menos aquí, e que escriba nun dos cinco contos do libro algo que me lembrou ao ton dos relatos que nos contaban aos nenos nas noites de inverno: «Ah, pero has de cruzar o bosque unha e outra vez… ―dixo unha sombra na xanela― …e para evitar ao lobo deberás ter sorte cada vez… Pero ao lobo… ao lobo bástalle con ter sorte unha soa vez».

[As noites de verán da infancia na vella casa de Maside, cando durmiamos na terceira planta, lonxe dos nosos pais, que o facían no segundo andar… E coa escuridade chegaba o medo. O medo de debaixo da cama, do arredor, do outro lado da pequena porta ao fondo da planta, a que se abría ao baixo cuberta, onde habitaban os sen nome que axexaban na sombra. Ben que o sabía eu porque os vía cando non os quería ver, cos ollos pechados.]