Siempre somos demasiado buenos con las mujeres é o título dunha noveliña publicada en Francia, en 1947, por Sally Mara, ao parecer unha moza irlandesa que naceu o luns de Pascua de 1916, data na que tivo lugar a famosa insurrección irlandesa contra o Reino Unido e na que transcorre a historia que nos conta a autora: un grupo de sete revolucionarios irlandesas toma unha estafeta de correos de Dublín na que deciden facerse fortes e combater contra o opresor inglés ao joyciano berro de «¡Finnegans Wake!» (obra que, por certo, non vería a luz ata 23 anos despois). Mentres agardan a chegada das tropas inglesas, entran en contacto cunha das empregadas da estafeta, Gertie Girdle, que permanecía agachada no baño de mulleres. Das relacións entre os patriotas e destes coa empregada trata o groso da novela, na que tamén ten un pequeno papel o noivo de Gertie, o comodoro inglés Cartwright, que manda o buque de guerra que sube polo río Liffe coa intención de bombardear a estafeta e reducir aos insurrectos irlandeses. A noveliña é moi graciosa –non tanto como os Diarios da mesma autora, dos que falarei noutra ocasión- e creo que, adaptada ao galego e a Galicia, podería dar unha divertida obra de teatro. Unha das características formais da novela é a corta extensión dos seus capítulos, cortísima no caso do LXI e do LXII, que transcribo a continuación e que deben ser, xunto con algúns do Tristram Shandy de Laurence Sterne, dos máis pequenos da historia da literatura.
LXI
-¡Fuego!
El comodoro Cartwright se había empeñado en dirigir personalmente el bombardeo definitivo.
LXII
-¡Psss! –hizo el obús.
PD. Na realidade, Sally Mara foi un heterónimo empregado polo escritor francés Raymond Queneau, pero diso e da recen publicación en castelán das Obras Completas de Sally Mara que recollen a novela da que lles falei hoxe, tratarei tamén noutra ocasión. Hai que escribir corto.