Esta noite, despois de apagar o ordenador tras unha a longa e aburrida xornada de

traballo, debruceime na fiestra para respirar o aire da noite.

Nestes tempos é frecuente ver homes e mulleres rebuscando nos colectores do lixo,

valéndose dun longo pauferro.

Hoxe apareceu un home cun abrigo gris e un elegante chapeu de

feltro, armado co habitual pau. Vexo como vai sacando restos de lixo do

colector:  unha camiseta do Celta sucia, unha caixa

de galletas e un cartón de leite de marca branca que vai

apartando con delicadeza a un lado do colector. Logo, cun xesto de

xúbilo, similar ao dos nenos cando abren os regalos do Nadal, saca o talo

verde dun porro e un papel de seda vermello.

O espectáculo paréceme divertido, pero ábreseme a boca seguido co sono.

Metereime na cama, despois doturo día rutineiro -penso resignada.

Cando vou para o dormitorio morta de cansazo timbran abaixo. Uns segundos máis

tarde, abro a porta do apartamento e aparece no limiar o home do chapeu, que me

entrega a flor de seda e porro e alcánzame unha tarxeta de visita onde leo: “Ken

Caldeira, discriminador do amor”.